To prosta powieść, która nie próbuje udawać wielkiej. Jest jak najbardziej swojska, familiarna. Ukazuje świat, który widujemy za oknem, szczególnie mieszkając w blokowisku mniejszej miejscowości. Szare bloki za oknem, przyroda na horyzoncie i jedna główna ulica, którą dotrzemy wszędzie. Klimat tak powszechny, że aż wygodny.
I tak właśnie uważał bohater - powszedniość, która stała się dla niego zbyt przyziemna. Taka codzienność, w której aż chce się doszukać czegoś nietypowego. A jak wiadomo - jeśli bardzo zacznie się czegoś dopatrywać, to wszędzie znajdzie się coś, co jest niezwykłe. Wystarczy dobrze się przyjrzeć.
Opowieść dość szybko zaczyna balansować na krawędzi rzeczywistości i igrać z czytelnikiem (a także, co oczywiste, z bohaterem). Zwrotów akcji jest tak wiele, że właściwie cały czas czekamy na kolejny, a przeprowadzone są w sposób niezwykle przekonujący. Siłą tej powieści jest zdecydowanie właśnie to, że cały czas wierzymy w opowiadaną historię i spodziewamy się podsuwanych przez autora rozwiązań, a mimo to koniec końców jesteśmy zaskakiwani tym, co się dzieje.
Nie przepadam za opisami narkotycznych wizji. Zawsze wydaje mi się, że te momenty autorzy wykorzystują, by sobie pofolgować, próbując napisać coś, co dla czytelnika będzie niezrozumiałe. Irytuje mnie to. Tutaj opisy są zwięzłe, krótkie i wiele mówiące, a nade wszystko - pasują do fabuły. Zdecydowanie nie są elementem oderwanym od opowiadanej historii.
Jedynie zakończenie nie bardzo do mnie przemawiało i to nawet biorąc pod uwagę to, że można je dwojako (przynajmniej) rozumieć. Gdyby rozumieć je wprost, jest zbyt wyświechtane. Gdyby odnieść do całości jest lepiej, ale nadal nie wiem, czy potrzebne jest tak obszerne. Niby nie przeszkadza, ale jednak wydało mi się naciągane.
Oceny (legenda tutaj):
- Kunszt: 7 (Igraszki z czytelnikiem.)
- Lekkość Pióra: 8 (Łatwo się czyta.)
- Akcja: 8 (Interesująca.)
- Bohaterowie: 7 (Zwyczajni.)
- Zakończenie: 6 (Nie przemawia do mnie, ale nie do końca.)
- Ocena Łączna: 36/50
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz