piątek, 21 listopada 2014

Cejrowski Biografia - Grzegorz Brzozowicz

Książkę tą "zaklepałem" sobie na prezent imieninowy. Wydana w szacie graficznej spójnej z książkami podróżniczymi Wojciecha Cejrowskiego - bohatera biografii. Czy jestem zadowolony? Tak, chociaż książka odstaje od książek Pana WC. No, ale w końcu tym razem nie on jest autorem, a jedynie bohaterem.

Pierwsza rzecz, którą da się odczuć podczas lektury jest to, że najlepsze, najbarwniejsze fragmenty książki to cytaty i wypowiedzi Pana Cejrowskiego. Nie znaczy to, że pozostałe akapity są złe - czuć po prostu, że odstają... 

Jak zaznacza autor, biografia powstała pomimo protestów samego Wojciecha Cejrowskiego. "Parcie" na tę książkę było w środowisku tak duże, że powstać musiała i jeśli nie Pan Grzegorz Brzozowicz, to popełniłby ją ktoś inny - bardzo prawdopodobne, że gorzej. Wierzę w to, bo napisanie książki biograficznej w sposób, który chroniłby prywatność bohatera i jego bliskich, a jednocześnie mówiącej możliwie dużo o jego życiu łatwym zadaniem nie jest. Jeśli ktoś chciałby dowiedzieć się czegoś o życiu Pana Wojciecha Cejrowskiego, łatwiej i przyjemniej byłoby chyba sięgnąć po książkę "Podróżnik WC", na której w sporej części opiera się niniejsza biografia. 

Olbrzymim plusem jest to, że książkę czyta się bardzo dobrze i szybko. Podoba mi się także jakość wydania, obfitująca w kolorowe zdjęcia i papier kredowy, który sprawia, że przewracanie kartek to rozkosz dla bibliofila. Zdjęcia nawiązują w widoczny sposób do całej serii podróżniczej i jest to, w mojej opinii, strzał w dziesiątkę. Warto przeczytać, a do tego będzie doskonałym prezentem dla fana twórczości Pana Wojtka.

Zobacz też:

wtorek, 18 listopada 2014

Rycerz Kielichów - Jacek Piekara

"Rycerz Kielichów" to książka, na którą absolutnie nie miałem ochoty. Nie odpowiadała mi treść, bohaterowie, stylistyka - po prostu nic. Jednak sięgnąłem po nią, gdyż kilka poprzednich pozycji odłożyłem w trakcie czytania, z zamiarem nigdy więcej do nich nie wracania i by zwalczyć malkontenctwo, postanowiłem przeczytać następną książkę, po jaką sięgnę. Wybór padł na tę pozycję i muszę przyznać, że nie miała łatwo.

Pierwsza połowa książki nie wciągnęła mnie zupełnie. Wydała mi się naciągana, niedorobiona i po prostu nudna. Dopiero, gdy przebrnąłem przez większość książki akcja mnie wciągnęła i sprawiła, że resztę przeczytałem niemal jednym tchem. Dlaczego? Bo gdy już na siłę przełknąłem to, co autor zaserwował na początku, gdy zmusiłem się nie tyle do uwierzenia, co do zaakceptowania realiów przedstawionych na kartach, druga połowa wydała mi się jedynie logicznym ciągiem dalszym tej historii. Jest to plus, chociaż zmuszenie czytelnika, by zaakceptował przedstawiony świat mogłoby odbywać się w przyjemniejszej atmosferze.

Atutem są zdecydowanie bohaterowie, chociaż raczej ci w drugim świecie - lepiej i plastyczniej przedstawieni, a także posługujący się zrozumiałym dla czytelnika systemem wartości i motywacją. Niestety postaci realnego świata są absolutnie nie do zaakceptowania, a ich motywacja w każdej scenie jest tak zagadkowa, że nie tylko bohater i czytelnik, ale nawet autor zdaje się nie mieć pojęcia o co im chodzi.

Nie żałuję, że przebrnąłem przez tę powieść, gdyż dostarczyła mi sporo rozrywki, a kunszt autora podczas opisywania świata snów jawi się iście diabelsko po mistrzowsku. Polecam tylko cierpliwym, którzy postanowią przebrnąć przez pierwszą część, by spożyć owoce drugiej połowy.

Oceny (legenda tutaj):
  • Kunszt: 8 (Opis świata snu godzien uwagi.)
  • Lekkość Pióra: 6 (Pierwsza połowa książki zdecydowanie zaniża ocenę.)
  • Akcja: 6 (Wciągająca w drugiej połowie.)
  • Bohaterowie: 8 (Mocna strona.)
  • Zakończenie: 4 (Część wątków pozostawiona bez wyjaśnienia.)
  • Ocena Łączna: 32/50

sobota, 8 listopada 2014

Nowa Fantastyka 09 (384) 2014

W tym, numerze znajduje się sporo dobrych tekstów w dziale rodzimych opowiadań. Reszta niestety nie jest tak porywająca.

Autorem pierwszego zamieszczonego w tym numerze opowiadania jest Marcin Podlewski. "Dobranoc, Pimky Limky" to osadzone w cukierkowym klimacie gorzkie opowiadanie o tym, w jaki sposób świat dziecięcych fantazji wyglądałby, gdyby jego organizacją zajęli się dorośli, zrobili z niego biznes (który korporacje nieustannie starają się zbudować) a następnie wystraszyli się swojego dzieła, odartego z resztek romantyzmu. Przy okazji praca głównego bohatera przypomina pracę J. F. Sebastiana z "Blade Runnera", a nawiązanie jest nienachalne.

"Matki na Przemiał" Dawida Kaina to świetny, krótki tekst, którego głównym tematem jest nieśmiertelność, ale w sensie jeszcze bardziej drastycznym i ostatecznym niż zwykle. Nieśmiertelność, która się znudziła, a mimo to dotyczy nie tylko ludzi czy zwierząt, ale także roślin, budowli i każdej nieożywionej materii. Jedyne, co do mnie nie przemówiło to zakończenie.

Bardzo podobała mi się Light-Cyberpunkowa "Druciara" Alexandra Gutsche. Opowiadanie pokazuje początki implantów przyszłości w otoczeniu powodowanej przez nie inności, co w połączeniu z tym, jak okrutne mogą być dzieci w szkole oraz rodzinnej tragedii, która staje się początkiem końca małżeństwa tworzy niezwykle zgrabną kombinację. Przyjemne w odbiorze, spójne i przede wszystkim o czymś!

"Rozdział Szósty" Stephena Grahama Jonesa to próba opisania akademickiej dyskusji na temat nowej rasy - Zombie. Choć tematyka żywych trupów została już zgłębiona i przemycane są w tekstach raczej jako dodatek niż wątek główny, w tym przypadku bronią się doskonale. Tekst odrealniony, jak i samo środowisko naukowców-teoretyków, którzy mają szansę sprawdzić swoje teorie w praktyce. Cieszy, że tekst nie ciągnie się w nieskończoność, a zbiega do określonego końca.

"Olbrzymów" Petera Wattsa nie przeczytałem - nie trafiły w mój nastrój i odłożyłem na kiedy indziej.

Czytając "Koniec Końca Wszystkiego" Dale'a Bailey'a nieustannie miałem w głowie jedno pytanie: "Po co ja to czytam?". Nie mogąc znaleźć odpowiedzi na kilku pierwszych stronach, przestałem.

Jeśli chodzi o publicystykę, podobał mi się artykuł Andrzeja Kaczmarczyka pod tytułem "Morskie Opowieści", przedstawiający motyw piratów w fantastyce. Przyjemny, rzeczowy tekst, choć bazujący na nieco zbyt małej ilości dzieł jak na moje wyczucie.

Zarówno felieton Rafała Kosika jak i sąsiedni, autorstwa Roberta Ziębińskiego, który pojawił się na łamach po raz pierwszy, nie przypadły mi jakoś specjalnie do gustu.

czwartek, 6 listopada 2014

Nowa Fantastyka - wydanie specjalne - 3 (44) 2014

Pierwsze opowiadanie - "Pokłosie Pewnego Bankructwa" Agnieszki Hałas, jest bardzo przyjemną w odbiorze opowiastką z mrocznego świata Zmroczy. Przyjemną w odbiorze, gdyż napisaną pięknym językiem. W język opowiadania i jego klimat zapadałem się niczym w wygodny fotel. Bardzo przyjemne to wrażenie zostało nieco zniwelowane przez brak jako-takiego zakończenia, które byłoby w jakiś sposób dopełnieniem opowieści. Budowany nastrój nagle prysł. Szkoda. Przeczytać warto, ale ucieszyłaby raczej powieść w klimacie, gdzie autorka znalazła by czas i miejsce na zgrabne zamknięcie historii.

Drugim opowiadaniem jest "Trzy do Dwóch dla Nowogóry" autorstwa Radomira Darmiły. Wesołe , lekkie opowiadanko w klimacie fantasy. Niby nic specjalnego, ale cieszy i bawi. Dobra rozrywka.

Kolejne opowiadanie to "W Imię Umarłych" Wojciecha Zembatego. Muszę przyznać, że zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Jest to opowieść z pogranicza heroic fantasy, osadzona dość mocno w tradycji starożytnej, która to konwencja przeważnie niespecjalnie do mnie przemawia. Jednak pomysł, fabuła oraz opisy są na prawdę bardzo dobre i trudno się oprzeć kunsztowi autora. Mnie przekonało i uważam, że każdy powinien je przeczytać.

"Equoid" Charlesa Strossa miał być chyba w zamyśle opowiadaniem grozy. Niestety po przeczytaniu kilku stron i kilkunastu ziewnięciach uznałem, że nastrój budowany w takim tempie nie jest warty dalszej lektury.

"Pokuta", autorem której jest niejaki Alec Austin, od samego początku była dla mnie niestrawna. Niestety - zupełnie nie mój klimat.

Jak magnes przyciągnął mnie natomiast "Dom Pawłowa" Malcolma Crossa, bo chociaż nie byłem sobie w stanie wyobrazić ani scenerii, ani bohaterów, ani umiejscowić opowiadania w czasie, czy chociażby rozróżnić świat wewnętrznych przeżyć bohatera od opisu współczesnych mu czasów, to w jakiś sposób wszedłem w tą historię. Dużym atutem jest długość tego opowiadania - zaledwie pięć stron wystarczyło by przekazać to, co autor miał do przekazania. Hipnotyzujące, chociaż nie wybitne.

Numer Specjalny warty lektury, choćby nawet tylko z uwagi na opowiadanie Zembatego. Resztę można sobie odpuścić bez poczucia jakiejś szczególnej straty.